Chiny, oficjalnie Chińska Republika Ludowa, to kraj w Azji Wschodniej. Jest to najbardziej zaludniony kraj na świecie z populacją przekraczającą 1,4 miliarda ludzi.
Chiny rozciągają się na pięć stref czasowych i graniczy z czternastoma krajami lądowymi, co stanowi największą część wszystkich krajów na świecie, powiązanych z Rosją. Chiny mają również wąską granicę morską ze spornym Tajwanem. O powierzchni około 9,6 miliona kilometrów kwadratowych (3 700 000 mil kwadratowych) jest trzecim lub czwartym co do wielkości krajem na świecie. Kraj składa się z 22 prowincji, pięciu regionów autonomicznych, czterech gmin i dwóch specjalnych regionów administracyjnych (Hongkongu i Makau). Stolicą kraju jest Pekin, a najbardziej zaludnionym miastem i centrum finansowym jest Szanghaj.
Współcześni Chińczycy wywodzą swoje początki z kolebki cywilizacji w żyznym dorzeczu Żółtej Rzeki na Nizinie Północnochińskiej. Na wpół legendarna dynastia Xia w XXI wieku p.n.e. oraz dobrze potwierdzone dynastie Shang i Zhou rozwinęły biurokratyczny system polityczny, który służył dziedzicznym monarchiom lub dynastiom. Chińskie pismo, chińska literatura klasyczna i sto szkół myśli pojawiły się w tym okresie i przez stulecia miały wpływ na Chiny i ich sąsiadów. W trzecim wieku pne wojny o zjednoczenie Qin stworzyły pierwsze chińskie imperium, krótkotrwałą dynastię Qin. Po Qin nastąpiła bardziej stabilna dynastia Han (206 p.n.e. – 220 n.e.), która ustanowiła model dla prawie dwóch tysiącleci, w których imperium chińskie było jedną z największych potęg gospodarczych świata. Imperium rozszerzyło się, podzieliło i ponownie zjednoczyło, zostało podbite i odbudowane, wchłonęło obce religie i idee oraz dokonało wiodących na świecie osiągnięć naukowych, takich jak Cztery Wielkie Wynalazki: proch strzelniczy, papier, kompas i druk. Po wiekach rozłamów po upadku Han, dynastie Sui (581–618) i Tang (618–907) zjednoczyły imperium. Wieloetniczny Tang z zadowoleniem przyjął handel zagraniczny i kulturę, która przybyła na Jedwabny Szlak i dostosowała buddyzm do chińskich potrzeb. Nowożytna dynastia Song (960–1279) stawała się coraz bardziej miejska i komercyjna. Cywilny uczony-urzędnik lub literaci wykorzystywali system egzaminacyjny i doktryny neokonfucjanizmu, aby zastąpić wojskowych arystokratów z wcześniejszych dynastii. Inwazja Mongołów ustanowiła dynastię Yuan w 1279 roku, ale dynastia Ming (1368-1644) przywróciła kontrolę Chińczyków Han. Kierowana przez Mandżurów dynastia Qing prawie podwoiła terytorium imperium i ustanowiła wieloetniczne państwo, które było podstawą nowoczesnego narodu chińskiego, ale w XIX wieku poniosła ciężkie straty dla obcego imperializmu.
Monarchia chińska upadła w 1912 roku wraz z rewolucją Xinhai, kiedy to Republika Chińska (ROC) zastąpiła dynastię Qing. We wczesnych latach istnienia republiki kraj stał się niestabilny, znany jako Era Warlordów, zanim ponownie zjednoczył naród w 1928 roku pod rządami nacjonalistycznymi, podczas gdy sojusz między Kuomintangiem (KMT) a Komunistyczną Partią Chin (KPCh) rozpadł się, co doprowadziło do wojna domowa, która trwała dwie dekady. Japonia najechała Chiny w 1937 roku, rozpoczynając drugą wojnę chińsko-japońską i tymczasowo zatrzymując wojnę domową. Poddanie się i wydalenie sił japońskich z Chin w 1945 r. pozostawiło w kraju próżnię władzy, co doprowadziło do wznowienia walk między KPCh a Kuomintangiem. Wojna domowa zakończyła się w 1949 r. podziałem terytorium Chin; KPCh ustanowiła Chińską Republikę Ludową na kontynencie, podczas gdy rząd RKP pod przywództwem Kuomintangu wycofał się na wyspę Tajwan. Obaj twierdzili, że są jedynymi prawowitymi rządami Chin, chociaż Organizacja Narodów Zjednoczonych uznała ChRL za jedyną reprezentację od 1971 roku. W latach 1959-1961 ChRL przeprowadziła kampanię gospodarczą i społeczną zwaną Wielkim Skokiem Naprzód, w wyniku której około 15 do 55 milionów zgonów, głównie z powodu głodu. Chiny przeprowadziły szereg reform gospodarczych od 1978 r. i weszły do Światowej Organizacji Handlu w 2001 r.
Chiny są obecnie rządzone przez KPCh jako jednopartyjna, jednopartyjna republika socjalistyczna. Chiny są stałym członkiem Rady Bezpieczeństwa ONZ i członkiem-założycielem kilku wielostronnych i regionalnych organizacji współpracy, takich jak Azjatycki Bank Inwestycji Infrastrukturalnych, Fundusz Jedwabnego Szlaku, Nowy Bank Rozwoju, Szanghajska Organizacja Współpracy i RCEP, oraz jest członkiem BRICS, G8+5, G20, APEC i Szczytu Azji Wschodniej. Zalicza się do najniższych międzynarodowych mierników wolności obywatelskich, przejrzystości rządu, wolności prasy, wolności wyznania i mniejszości etnicznych. Chińskie władze były krytykowane przez dysydentów politycznych i działaczy na rzecz praw człowieka za powszechne łamanie praw człowieka, w tym represje polityczne, masową cenzurę, masową inwigilację obywateli i brutalne tłumienie protestów.